San Francisco - nét even anders

Alweer een maand voorbij aan de not-so-sunny westcoast van de Verenigde Staten. Ja er is zee, strand en een palmboom op iedere hoek van de straat, maar de zon schijnt maar sporadisch. Helaas heeft San Francisco haar eigen micro-klimaat binnen California wat betekent dat de stad (en dan vooral het deel aan de oceaan waar ik woon) bijna pertinent bedekt is onder een dikke laag mist, of ‘fog’ zoals ze het hier in het gesprek van de dag noemen. Gelukkig is er genoeg te doen. Inmiddels werk ik zo’n 10 uur per dag, heb ik een kamer weten te bemachtigen op 20th Avenue tussen Judah en Kirkham in een ultra-gezellig huis en vul ik mijn weekenden met het uithangen van de toerist en trips naar de zonnigere delen van California.

Al pratend en wonend met Amerikanen ben ik er snel achter gekomen dat de beste manier om de USA te omschrijven erop neerkomt dat het een land in een identiteitscrisis is. De gemiddelde Amerikaan is er maar wat trots op dat hij ¼ Brits, 1/8 Russisch, 1/12 Colombiaans, 1/24 Afrikaans is en waarschijnlijk nog een oom ergens in Timboektoe heeft rondlopen. In California lopen er zoveel Mexicanen rond dat inmiddels ook mijn laptop in een identiteitscrisis verkeerd en constant switched van reclames in het Spaans naar Zweeds naar Engels en sporadisch Nederlands. Omdat ‘de echte Amerikaan’ niet bestaat, lijkt het alsof er alles aan gedaan wordt om alles nét even anders te doen dan de rest van de wereld om een gevoel van samenhorigheid of nationalisme te kweken.

Het begint al met de welbekende tijdsaanduidingen van AM en PM, waarbij ons Europese systeem hier ‘army time’ genoemd wordt. Vervolgens heb ik de grootste moeite in gesprekken betreffende lengte en gewicht, aangezien ik nog steeds moet leren en onthouden hoeveel feet en inches 1.78m is en ik in de supermarkt geen idee heb hoeveel pounds vlees 100 gram moet zijn. Het zou Amerika niet zijn als alle andere grootheden, denk aan snelheid (miles), temperatuur (Fahrenheit), en inhoud (gallons) ook onbegrijpelijk zijn voor buitenlanders.
Iets simpels als de veel te hoge huur van je kamer betalen gaat hier niet zoals in ieder beschaafd land via een maandelijkse automatische incasso. Nee, ik heb bij het openen van mijn Amerikaanse bankrekening een cheque-boekje gekregen en moet iedere maand netjes mijn handgeschreven cheque inleveren.
Ook op het lab houdt de ellende niet op. Het welbekende Bachelor/Master systeem hebben de Amerikanen niet helemaal begrepen. Alles wat hier na de vierjarige bachelor komt wordt omschreven als ‘Graduate student’, een vierjarige opleiding die beter vergeleken kan worden met een Nederlandse (en zoals in de rest van de wereld) PhD. Zodoende mag ook ik me tot de graduate students rekenen, wat hand-in-hand gaat met het feit dat ze verwachten dat ik op het niveau van een PhD werk, zorg dat ik mijn eigen benodigde chemicaliën, antilichamen en-wat-nog-meer bestel en als ik verder nog vragen heb, moet ik zelf zorgen dat ik achter het antwoord kom.
Zelfs het A4-papier dat uit de printer rolt is net een ander formaat dan ‘ons’ normale formaat en de Amerikanen vinden het blijkbaar handig om punten en komma’s in getallen precies andersom te plaatsen dan in Europa: 5.000 dollar en 49 cent is hier 5,000.49.
Mocht je deze verwarring beu zijn en lekker in een restaurant willen relaxen onder genot van een hapje en een drankje, houdt er dan rekening mee dat in Amerika met entrée het hoofdgerecht bedoeld wordt. Natuurlijk heel logisch, aangezien ze het voorgerecht ‘appetizer’ noemen.

Inmiddels ben ik de grootste verwarring te boven en begin ik langzaam te settelen. De roadtrip naar Santa Cruz en Monterey afgelopen weekend met collega’s was zeer geslaagd en morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Yosemite, Death Valley en Las Vegas. Tijd om wat meer te botsen met de Amerikaanse ‘cultuur’, ik houd jullie op de hoogte.