Blue Mts, Canberra, Outback, Adelaide, GreatOceanR

Eindstation in Australie bereikt. Ik ben gearriveerd in Melbourne, een prachtige stad die bijna Europees aandoet (met het verschil dat oude gebouwen in Europa echt oud zijn en die hier in 1880 uit de grond zijn gestampt). Ik heb 20 dagen om de stad te bezichtigen, vrienden op te zoeken en te maken, afscheid te nemen, maar bovenal: Bob te verkopen. Als ik kon zou ik hem in mijn handbagage verstoppen en meesmokkelen naar Wageningen, maar ik vrees dat zelfs mijn aller aller allerliefste glimlach de douane niet gaat overtuigen. De afgelopen weken heeft hij me nog trouw gediend op mijn laatste 2000km door Australie, van Sydney op weg naar Melbourne.

Terug van surfkamp in Gerroa, waar ik kerst heb doorgebracht, naar Sydney, voor een trip naar de Blue Mountains. Na wat gezoek vond ik 2 duitse meisje (goh) die graag mee wilden, en de 28e konden we vertrekken.
*kort intermezzo* Er zijn op dit moment 4 miljoen duitsers op een working-holiday visa in australie. Nee, ik lieg niet, 4 miljoen. Blijkbaar heeft alle duitse jeugd besloten hun winter in australische zomer door te brengen en is heel duitsland leeggelopen. Niet erg exotisch natuurlijk. Mijn verwoede pogingen om ze alle 4 miljoen te ontwijken heb ik maar gestaakt, simpelweg omdat ze niet te ontwijken zijn. Iedere keer als ik een advertentie voor een rideshare plaats, reageren er 9 van de 10 keer duitsers, na een tijdje MOET je er wel aan toegeven natuurlijk. Tot zover deze uiting van frustratie.
*einde intermezzo*
Goed, met 2 duitse meisjes op weg naar de Blue Mountains. Na weer wat gemanouvreer door het centrum van Sydney en enkele kilometers snelweg later, kwamen we aan in Katoomba, een charmant stadje in het hart van de Blue Mountains. Tijd voor alle toeristische attracties, en al snel waren we aan het genieten van het prachtige uitzicht bij Echo Point en het aparte gesteente de Three Sisters. Ondertussen zagen we steeds meer mensen bezweet en buiten adem rondkruipen, en nieuwsgierig als we waren, besloten we op onderzoek uit te gaan. Bleek dat we in de buurt waren van een gevaarte genaamd 'The Giant Stairs' (australiers zijn over het algemeen ontzettend orgineel met naamgeving), een trap van maar liefst 900 treden die je langs de rotswand omlaag of, voor de fanatiekere mensen, omhoog brengt. Omdat het aanzicht van alle naar zuurstof happende mensen die de trap net OP waren gelopen nogal afschrikwekkend was, besloten we het slim aan te pakken en de trap AF te lopen, met de aanname dat aan de andere kant van het pad niet zoiets afschrikwekkends ons weer omhoog zou brengen, want dan was er vast wel een afschrikwekkende naam voor. Omlaag dus, en na tree 647 begon ik spieren te voelen waarvan ik niet wist dat ik ze had en kwam ik erachter dat een trap van 900 treden af lopen eigenlijk ook geen pretje is. Gelukkig was het het waard: prachtige paadjes door bos en bijzondere watervallen, met als hoogtepunt de Leura Cascades. Daarbij ook een interessante ontdekking gedaan: naast het feit dat australiers niet erg orgineel met naamgeving zijn, zijn ze er ook niet erg consistent mee. Waar we na de eerste 100 treden omhoog nog lacherig zeiden 'haha, maybe they have another Giant Stairs here', was het lachen ons na tree 800 snel vergaan, om na tree 1000 in een discussie verwikkeld te raken dat het niet eerlijk is dat ze je er niet bij vertellen dat je als je de Giant Stairs AF loopt, je een minstens zo lange, naamloze stairs weer OP mag lopen. Om misverstanden in de toekomst te voorkomen: ik stem voor de Super Mega Giant Stairs. Na een helse tocht bereikten we met trillende beentjes de top, waar we mooi gelift hebben terug Katoomba in, geen fut meer om nog 10km te lopen.
Na een primitieve overnachting in Megalong Valley (te midden van het National Park), hebben we de volgende dag nog wat watervallen en bos bewonderd, alledrie inmiddels voorzien van een fobie voor trappen.

Daarna terug naar Sydney, waar ik de volgende dagen op het strand heb doorgebracht (feestdagen in australie staan gelijk aan chillen op het strand en bbqen met seafood). Na de rare gewaarwording om oud en nieuw een slordige 10 uur eerder te vieren dan Nederland en een brakke 1 januari, was het 2 januari tijd om afscheid te nemen van Sydney, en met 2 nieuwe duitse (goh) metgezellen mijn laatste roadtrip te ondernemen, met einddoel Melbourne.

Eerste stop Wollongong, waar we de Main Beach binnen 5 minuten hadden gekroond tot lelijkste strand van Australie. Bovendien niet veel anders spannends te beleven, dus snel door voor een overnachting op een camping in Nowra.
De volgende dag was het tijd voor Canberra. De door de australiers zelf ontworpen hoofdstad, omdat er te veel ruzie was of Sydney dan wel Melbourne de hoofdstad zou moeten zijn. Simpelste oplossing is natuurlijk gewoon een nieuwe stad bouwen. Het vreemde aan Canberra is, dat alles bijzonder groots op is gezet, aangezien het de hoofdstad is, maar er niet daadwerkelijk genoeg mensen zijn om al die ruimte te vullen. Een vierbaanssnelweg is niet echt nodig als er maar 5 auto's op rijden en ik vraag me af aan wie al die winkels in gigantische winkelcentra hun waar verkopen. Voor mijn smaak te leeg, en daarbij zijn de straten te recht en te schoon, zo niet steriel. Natuurlijk wel alle must see's gezien, waaronder het oorlogsmonument, het australisch parlementshuis en de bieb (gratis internet ;)!). En weer kamperen.
Vervolgens een rommelige ochtend, omdat ik het voor de tweede maal voor elkaar had gekregen om Bob op slot te doen met de sleutels netjes gestoken in het dashbboard vakje (iets met een ezel....). Mijn aller aller allerliefste glimlach werkt blijkbaar wel op Security guards van de bieb, aangezien ik er 1 zo ver kreeg om met behulp van een metalen kleerhanger Bob weer te openen en mij te verenigen met mijn sleutels.
Tijd om een stukje outback te pakken, en gewapend met 10 liter water, 10 liter extra benzine, en kilo's eten reden we over de Great Dividing Range, waar het weelderige, groene bergachtige landschap plaats maakt voor een dorre, platte bende met bijzonder lange, rechte, eindeloze wegen.
Nu had ik na zo'n 3000km door australie gereden te hebben wel gedacht alle rare borden langs de weg gezien te hebben (en dat zijn er nogal wat), maar blijkbaar had de outback nog wat nieuws te bieden. Op de Sturt Highway ongeveer ten hoogte van een plaats genaamd Wagga Wagga (wat blijkbaar aboriginal is voor dronken, zwengelende man), zagen we het bord voor het eerst, een fruitvlieg met een grote streep erdoor. Verboden voor fruitvliegen? Ongeveer 20km later kwamen we het volgende bord tegen:'Dispose of your fruit now', met een grote prullenbak ernaast. Omdat ik met 110 over de snelweg scheurde en niet in de gelegenheid was zo snel tot stilstand te komen, en omdat we daarbij geen idee hadden wat er aan de hand was en daarmee dus legaal de domme toerist konden uithangen, besloten we door te rijden, de kofferbak voorzien van een stuk of 20 appels, 15 bananen en 10 peren. Na nog wat gelijke borden tegen te zijn gekomen kwamen we aan op een camping in Darlington Point, waar we een locale australier tegenkwamen die ons uitlegde dat er veel fruittelers in dat gebied wonen, en om de oogst te beschermen is het verboden om fruit naar het gebied te importeren dan wel uit het gebied te exporteren, vanwege fruitvliegen die je mee kunt dragen. Dus: je mag er alleen fruit consumeren dat ook locaal gekocht is, en we waren zwaar in overtreding. Oplossing: zo snel mogelijk al het fruit opeten.
De volgende dag ontbeten met 5 appels en 6 peren, en als een stel criminelen met bananen in achterbak gingen we op pad. Nog nooit heb ik me zo stoer gevoeld terwijl ik een appel at achter het stuur. Nog 10 appels en 10 bananen later zagen we het onheil naderen, een heuse fruitcontrole. Na enige discussie besloten we dat het het beste was om gewoon toe te geven dat we fruit in de achterbak hadden, en daarbij de domme toerist uit te hangen. Resultaat: dag appels, peren en bananen, maar gelukkig geen boete (die zonder grapjes kunnen oplopen tot 10000 dollar).

Fruitloos kwamen we via Mildura aan in Adelaide. Een leuke stad waar we een art gallery, de botanic gardens en een wijn museum in zijn gedoken en de universiteit en de bieb bewonderd hebben. De tweede dag verhuisden we naar de wijk Glenelg aan het strand, en zijn we met een amerikaan en een canadees naar Victor Harbour gereden, om onderweg in MacLaren Valley bij verschillende wineries te stoppen om een gratis slokje wijn te proeven (maar natuurlijk niks te kopen). Op de terugweg de schokkende ontdekking gedaan dat de duitsers in australie zich aan het verenigen zijn en ook al dorpjes stichten, aangezien we door Hahndorf kwamen, een stukje duitsland te midden van australie. Helaas waren de schnitzels volgens mijn duitse metgezellen toch niet zo goed als in duitsland.

De 8ste door richting Great Ocean Road en Melbourne, maar vanwege de afstand gestopt in Mount Gambier, een leuk stadje voorzien van een bizar blauw meer.
De 9e dan eindelijk tijd voor de Great Ocean Road, een prachtige weg langs limestone rotsen die door de jaren heen door de oceaan in de raarste vormen zijn uitgesleten. Extraatje was dat het bijzonder hard waaide, waardoor de oceaan vrij wild was, wat een mooi spektakel met de rotsen opleverde. Absoluut een van mijn favoriete stukken natuur in australie.
Overnacht in een National Park bij de Great Ocean Road, waar het zo hard waaide dat we besloten om maar 1 tent op te zetten, zodat ik weer een nachtje lekker in Bob kon pitten.

De volgende dag via de rest van de Great Ocean Road en het stadje Lorne dor naar het einddoel: Melbourne. Gelukkig woont de amerikaan van Adelaide in een appartement in Melbourne, waar ik op het moment verblijf, totdat ik een couchsurf of werk voor accomodatie heb gevonden.

Bob staat met pijn in mijn hart op Gumtree (de Australische Marktplaats), en zijn foto verrijkt ook al het informatieprikbord in verscheidene hostels. Nu dus vooral duimen, maar bovenal ook nog genieten van de laatste dagen in Australie voor vertrek naar Nieuw Zeeland. Want eerlijk is eerlijk, eigenlijk wil ik nog lang niet naar huis.




* Foto's volgen, hopelijk vind ik een plek in Melbourne waar internet niet tergend traag is :(*