City Nightline en Kopenhagen

Ik weet het, ik ben pas 1 dag onderweg en nu al een reisverslag. Helaas verhinderen moeheid, spierpijn en gratis wifi dat ik ook maar iets anders wil doen dan met mijn (sorry, Petra’s) laptop in bed liggen en mijn fantastische verhaal tot nu toe met jullie delen.

Het begon allemaal maandag 10 september, waarop ik na weer een zondvloed aan tranen een uur te vroeg op Arnhem centraal was. Na mijn maaltijdsalade opgepeuzeld te hebben en bijna in slaap te zijn gevallen op de lounge-achtige pilaren op het perron, hoorde ik in de verte ‘kedekedeng, kedekedeng, woehoe’. Een groot, rood, louche gevaarte dat niet zou misstaan in het gemiddelde Oostblokland kwam op me afgedenderd. Omdat ik me op de één of andere manier had ingeprent dat internationale treinen altijd hip en luxueus zijn, nam ik een minuutje om van de schrik te bekomen, waarna ik de deur (en met deur bedoel ik ook echt deur-met-klink, automatische troep is ook zo overrated blijkbaar..) van de trein opende. Dit klinkt makkelijker dan het in feite was, aangezien er een gat van ongeveer 1 meter tussen het perron en het krakkemikkige trapje de trein in zat. Je kunt je voorstellen dat ik vrij wanhopig werd toen mijn eerste poging koffer numero 1 (van significante zwaarte) de trein in te zwiepen er net niet in resulteerde dat ik hem eigenhandig weer uit de ‘gap’ moest vissen. Poging nummer twee en drie waren helaas niet veel charmanter. Net toen ik uit uiterste chagrijnigheid besloten had ofwel mijn bagage in Arnhem te laten dan wel in de trein te gooien en voor lief te nemen dat de helft van mijn eigendommen stuk zouden gaan, had ik met mijn geklungel blijkbaar medelijden gewonnen bij een meneer, die uiterst hoffelijk mijn koffers over de ‘gap’ heeft getild. Een snoekduik later zat (of lag..) ik zelf ook in de trein (vast ook tot opluchting van de wachtende conducteur..) en kon de reis beginnen.

De trein bestond uit coupés met elk 6 zitplaatsen, die –in tegenstelling tot wat mij is verteld door ervaringsdeskundigen- niet in ligstand gemanoeuvreerd konden worden maar de hele reis keurig rechtop bleven (ze zaten aan de achterkant dan ook vast aan een muur). Met een Nederlandse en een Braziliaanse die voor de liefde naar Denemarken was verhuisd begon ik de reis, en later kwamen er nog 2 figuren bij die de kunst van het converseren nog niet beheersten. Na wat praatjes, gesnack, gelees en muziek-geluister, was het tijd voor het hoogtepunt van de avond: namelijk een ware acrobatenact. Noem een positie die je als mens mogelijkerwijs maar in zou kunnen nemen op 1 stoel, en ik heb hem vertoond, allemaal met als doel het vinden van de perfecte slaapmodus. Cirque du soleil zou me zo aannemen. Toen ik uiteindelijk mijn vest, jas en sjaal onder rug en hoofd had gepropt, heb ik hier en daar wat oogjes dicht gedaan, met wat korte intermezzo’s. Intermezzo 1 bestond uit de duitse Polizei die pardoes in onze coupé stond, zag dat er niks aan de hand was behalve wat stinkende mensen, en weer weg ging. Intermezzo 2 bestond uit het splitsen van de trein (het voorste deel ging naar Warschau) dat blijkbaar met gigantische klappen en knallen gepaard moest gaan. Intermezzo 3 bestond uit een hond met Deense mannen die mijn bagage besnuffelde (die hond dus, niet de mannen…). Het was me de nacht wel..

Aangekomen in Kopenhagen was het –tot mijn grote opluchting- verbazend veel makkelijker mijn koffers de trein weer uit te werken en vervolgens heb ik als kip zonder kop en verloren schaap mijn weg naar het hostel gevonden. De rest van de dag heb ik door de binnenstad geslenterd, waar ik er bij de allereerste foto die ik wilde maken (uiteraard van een reclamebord van JCDecaux) achter kwam dat mijn camera niet doet wat ik wil. Balen, maar gelukkig geeft de gemiddelde postkaart een goede impressie van wat ik hier gezien heb (de binnenstad met al zijn kerken etc, en Nyhavn). Enkele opvallendheden:
- Denen praten raar, en zoals ik al gedacht had is het blijkbaar niet aan me te zien dat ik geen Deens kan.
- Het is hier hip om als bijbaan als menselijk reclamebord te fungeren. Overal op straat staan mensen die voor hun geld de hele dag een paal met een reclamebord + pijl erop van een restaurant vasthouden. En als het restaurant dan ‘De Viking’ heet, gebeurt dat geheel in stijl in een Viking pak.
- Je krijgt hier geen lepeltje bij je cappuccino (wat onherroepelijk tot het probleem leidt dat je niet de schuimlaag eraf kunt eten! Ik heb op het terras gewoon mijn kopje zitten uitlikken hoor..)
- Het regent hier. En wat nog opvallender is: het doet de Denen helemaal niks. Met of zonder paraplu (het merendeel zonder): het leven gaat gewoon door.

Nu een avond keihard chillen, slapen en hopelijk morgenvroeg met niet al te veel spierpijn opstaan. Op naar het bezichtigen van de zeemeermin!