Stockholm - eerste indrukken

Mijn eerste twee weken in Stockholm zijn een grote verzameling van ontmoetingen, verwonderingen, onverstaanbaarheden, zoektochten, grappen & grollen, beleefdheden enzovoorts geweest.
Een korte samenvatting:

De stad.
Zoals in alle steden heb ik ook in Stockholm mijn vaste stappenplan genaamd ‘hoe-mijn-weg-te-vinden-in-een-grote-onbekende-stad’ aangehouden, bestaande uit:

Stap 1 – Zoek een toeristeninformatiepunt dicht bij het centrum.
Stap 2 – Biets ten minste 2 kaarten, 1 van de stad, 1 van het metronetwerk. Voel je vooral niet te stoer voor een grote uitklapkaart met veel detail. Daarbij leert de ervaring dat het geen overbodige luxe is kaarten in regenachtige steden in duplo in te slaan, voor het geval exemplaar 1 de dag niet overleefd.
Stap 3 – Zoek de plek op de kaart waar ‘tourist centre’, ‘city centre’, alle hippe gebouwen, of felle kleuren staan.
Stap 4 – Ga daar naartoe.

Of in het geval van Stockholm: skip stap 4, en ga naar alle plekken die er mogelijk maar op de kaart te vinden zijn, behálve het city centre.
Zo heb ik als resultaat van wat ik dacht dat een waterdicht stappenplan was, mijn eerste uren in Stockholm city ontgoocheld en walgend doorgebracht, de complete Drottninggatan (“Queens Street”)afslenterend, waarbij het enige dat nóg irriterender dan de lelijke gebouwen, de belachelijk hoge h&m dichtheid was. Voor dé winkelstraat van de Hoofstad van Scandinavië waren mijn verwachtingen toch wel wat hoger gespannen. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen die ooit op Sergels Torg is geweest het onherroepelijk met me eens moet zijn. Om voor mij tot dusver onbekende redenen (overigens ook tot mijn grote opluchting) is deze hoofdstraat van Stockholm ook gelijk de lelijkste straat die ik tot nu toe heb kunnen ontdekken, want slenter een paar 100 meter door in welke windrichting dan ook, en Gamla Stan (let. oude stad), Södermalm, Östermalm en Djurgården maken alles goed. Op het tweede gezicht hebben de Zweden wel kaas gegeten van smaakvolle gebouwen, mooie bruggen en gezellige café’s. De museumdichtheid is enorm, het OV is snel, de mensen zijn hip. In Södermalm kun je je niet vertonen zonder grote-bril-met-zwart-montuur en de gemiddelde man paradeert rond in bedenkelijk strakke broek (overigens geloof ik dat het homo-percentage ook niet gering is) . Vaders-in-wording/pasgeworden vaders krijgen samen met de moeders gewoon 6 maanden zwangerschapsverlof, en rennen joggend met de buggies door stad.
Stockholm is een bijzonder open, tolerante en mooie stad, waar altijd wat te doen is, en waar ik me de komende 6 maanden zeker thuis kan voelen.

De gang
De 20 vierkante meter in Stockholm die ik van mij mag noemen bevinden zich op Lappis, net naast Stockholms Universitet campus Frescati. Studenten wonen hier ook volgens een bekend Nederlands principe op gangen, met een huisgenoot of 13. Tot de nationaliteiten kan ik rekenen huisgenoten uit Zweden (3 stuks), Griekenland (3 stuks), Bangladesh (2 maal), een Braziliaanse, een Duitse, een Zwitserse en een Chinese oude man die geen woord engels spreekt en waarvan niemand precies een idee heeft waarom hij er is (maar hé, hij poetst…). Ik ben al volledig geïntegreerd in dit botsen tussen culturen nadat huisgenoot-uit-Bangladesh me volledig vol heeft gepropt met medicinale gember alleen maar omdat ik moest kuchen.
Het vergde wat meer aanpassingsvermogen toen ik erachter kwam dat hier helaas niet samen gekookt wordt, en ook iedereen over zijn eigen pannen, borden, kommen, bestek en kruiden beschikt. Desalniettemin heb ik als ware rebel uit pure baldadigheid besloten het te vertikken mijn eigen pannen, borden, kommen en bestek aan te schaffen, en rouleer ik die dingen die wel gemeenschappelijk zijn met uiterste zorgvuldigheid. Voor de mensen die me komen opzoeken in Stockholm: neem je eigen bestek mee.
Gelukkig zijn mijn corridor mates uitermate aardig, en was de dinner party afgelopen vrijdag een groot succes. Noemenswaardig hoogtepunt was de Chinese oude man die aan zijn hoofd te zien kwam kijken waarom die muziek toch zo hard stond, en vervolgens onder peer pressure 2 glazen whiskey naar binnen heeft gewerkt en een dansje heeft gewaagd, uiteraard met fototoestel in de hand.

De universiteit
Allereerst voor alle mensen die –zoals ik- graag een keer willen studeren aan een universiteit die beschikt over ware grasmaaiers in plaats van vee dat zoals in Wageningen over de campus huppelt, en die –zoals ik- uit pure frustratie hierover naar een grote stad willen verhuizen: het heeft geen zin. Een slordige 1400km zit ik van Wageningen vandaan, in een stad met een slordige 1 miljoen inwoners, en nog steeds banjer ik iedere ochtend door een veld met koeien om bij de universiteit te komen.
Ik maak geen grapje.
Afgezien van deze dagelijkse Ineke-vee interactie mag ik niet klagen. Binnen 10 minuten ben ik vanuit mijn kamer naar het lab gerold, de campus ligt zowaar ín een National Park en er is genoeg te doen.
Daarbij ben ik inmiddels geheel geïnstalleerd op het lab en na mijn beide professors (ik schat beide zo’n 65 jaar oud) na een verjaardagsborrel zwalkend naar huis te hebben zien gaan, voel ik me helemaal thuis.
Voor de geïnteresseerden een uiterst beknopte samenvatting van mijn onderzoek, waar ik ook zeer tevreden mee ben: ik mag onderzoeken wat het effect is van consumptie van een high-fat diet op het bruin vetweefsel van muizen met en zonder uncoupling protein. Proost.

De taal.
Zweeds is raar. Op papier is het te volgen, mede omdat de rare leestekens dan te negeren zijn en de grammatica (voor zover ik die kan ontdekken) naar mijn mening niet bijzonder moeilijk is, maar zodra de gemiddelde Zweed zijn mond open trekt, is het een verloren zaak. De ao, eu, oa etc. etc. heb ik nog lang niet onder de knie. Vooralsnog is ‘Tack’ voor bedankt nog over mijn lippen te verkrijgen, maar in plaats van een poging te doen tot het uitspreken van ‘förlåt’, blijf ik de komende tijd gewoon ‘sorry’ zeggen. Hopelijk kan ik na mijn cursus ‘zweeds-voor-ultra-beginners’ mezelf enigszins verstaanbaar maken. Tot die tijd blijf ik genieten van het feit dat de gemiddelde Zweed gelukkig ook vloeiend Engels spreekt!


PS: Ik ben nog steeds niet in het bezit van een fototoestel. Foto’s zodra ik deze heb verzameld van andere bronnen!

PPS: Om Kopenhagen geen onrecht aan te doen nadat ik er zo weinig over verteld heb: fantastische stad, zeker de moeite waard!