De Corridor

Om maar meteen met de toepasselijke clichés in huis te vallen: geen nieuws is goed nieuws, en time flies when you’re having fun. Om even tot adem te komen heb ik mezelf verplicht tot een avond sociaal isolement en wat quality time met een kopje thee en mijn toetsenbord. Zweden bevalt tot nu toe uitermate goed, want hoewel steeds donkerder (inmiddels om half 6 al), natter en kouder (overdag rond de 4 graden schat ik) is de stad nog steeds mooi, het werk nog steeds interessant en kan ik zowaar beamen dat ik een sociaal leven heb. Omdat er teveel op te noemen is voor één verhaal, heb ik besloten het bij het toelichten van 1 aspect per verslag te houden. Deze week: de corridor.
Mijn kamer is ingericht en gedecoreerd, alle huisgenoten zijn ontmoet, en uit pure baldadigheid heb ik nog steeds geen eigen bestek e.d. aangeschaft. Oftewel, het normale leven is op gang gekomen. Gelukkig heb ik het wederom getroffen met sociale corridor mates die graag samen op pad gaan. Zo belandde ik op een regenachtige (goh..) vrijdagnacht op een corridor party, waarbij ik in al mijn directheid tegen de gastvrouw opmerkte dat mijn eigen corridor toch wel aanzienlijk hipper en schoner was dan de hare. Achteraf gezien had ik die opmerking beter voor me kunnen houden, aangezien ze me haarfijn wist uit te leggen dat de oorzaak daarvan een jongen was die voor mij mijn kamer had bewoond en de hele gang in brand had gezet bij zijn pyromanistische zelfmoordpoging. Derhalve is alles gerenoveerd, hip en schoon. Lichtpuntjes: hij heeft het overleefd, en daarbij woon ik waarschijnlijk in de enige corridor in Lappis (het studentencomplex) die geen veredelde zwijnenstal genoemd kan worden.
Zo is de corridor is voorzien van alle gemakken: 2 ovens, voldoende koel- en vriesruimte, een magnetron, broodrooster, stofzuiger en iedere kamer heeft zijn eigen en-suite badkamer. De oplettende lezer zal opmerken dat er in dit rijtje één huishoudelijk object schittert in afwezigheid: namelijk de wasmachine. Lappis beschikt tot mijn onmeetbaar kleine vreugde over een aantal wasserettes die in aantal bijzonder scheef in verhouding staan tot het aantal gebruikers, wat tot gevolg heeft dat het wasritueel in Lappis uiterst stipte planning, punctualiteit en brutaliteit vergt. Mocht je op een dag merken dat al je schone kleren op zijn en besluit je in al je onschuldigheid dat het tijd is voor een wasbeurt, vergeet het maar. Minimaal een week van tevoren dien je je te vertonen in de wasserette om via een Zweeds programma een tijd en een wasmachine te boeken voor de daaropvolgende week. Zoals het de gemiddelde luie student betaamt zijn alle menselijke tijden dan al lang volgeboekt, wat voor mij in het algemeen een wasbeurt op zaterdagochtend om 7.00u over laat. Het is niet eerlijk.
Zaterdagochtend om 7.00u in de wasserette aangekomen (okee, het voordeel is dat er geen student zich dan op straat vertoont, dus je kunt op je alleroncharmanst rondlopen) begint met de ontdekking dat onnozel persoon X simpelweg zijn was tijdens jouw tijd in jouw machine heeft geduwd. Op advies van mijn huisgenoten heb ik daar een simpele oplossing voor verzonnen: machine stopzetten, was van onnozel persoon X eruit mikken, eigen was erin duwen. Dat zal ze leren. Vervolgens kom je er na op ‘start’ gedrukt te hebben achter dat het spul dat je in de supermarkt hebt aangeschaft eigenlijk geen wasmiddel maar wasverzachter is (kom op; sköljmedel of tvättmedel?), en dat je zo vroeg bent opgestaan om je vieze kleren in te wisselen voor zachte, vieze kleren.
Mijn geklungel en gefaal van de eerste wasbeurt heb ik inmiddels ver achter me gelaten, en ik durf mezelf nu een ware wasserette-pro te noemen. Mét wasmiddel en mét schone kleren ga ik door het leven, nu nog een schappelijke wastijd te pakken zien te krijgen.

Naast dit heeft Lappis gelukkig ook zijn charmes. Omringd door bos is de herfst een waar genot, de locale supermarkt zit op 30 seconden lopen en is dagelijks tot 10 uur open en ik integreer langzaam maar zeker in de eeuwenoude studententraditie van de Lappis-scream. Wat? De Lappis-scream. Ja, het staat op Youtube. Geheel nietsvermoedend zat ik op een regenachtige (goh) dinsdagavond met mijn zus te babbelen op Skype, toen mijn aandacht rond 22.00u getrokken werd naar een schreeuw die van buiten kwam. En nee, het bleef niet bij één schreeuw. Binnen 5 seconden barstte er een echo van schreeuwen van alle kanten los, waarop zusterlief geschokt reageerde: ‘Ineke, wat gebeurt er daar bij jou allemaal?’ en waarop ik geschokter antwoordde: ‘Ik weet het niet…!’. Toen binnen 5 minuten het geschreeuw dempte, besloot ik mijn pogingen het Zweedse alarmnummer te zoeken te staken en het maar te laten voor wat het was. De volgende dag informerend bij mijn huisgenoten wat dat geschreeuw in hemelsnaam te bedenken had, barstte er een hoop gelach los. Blijkbaar had ik mijn eerste Lappis-scream meegemaakt: een traditie die bewoners van Lappis al jaren in stand houden, waarbij iedere dinsdagavond om 22.00u stipt studenten met studiestress hun ramen en deuren opengooien om alle stress er ongegeneerd en zo hard mogelijk uit te schreeuwen. Ik heb vier weken moeten wennen aan het fenomeen, waarna ik gisteren de sprong gewaagd heb, om 5 voor 10 met een corridor-mate naar het centrale plein van Lappis ben gehobbeld, waar we om 10 uur de longen uit onze lijven hebben geschreeuwd, tijdens de Lappis-scream. Het beviel uitermate goed, dus Wageningers: als jullie over 5 maanden op een dinsdagavond om 22.00u iemand horen schreeuwen, schroom niet, doe mee en ontlaad die stress!


Inmiddels kan ik zeggen dat ik me aardig thuis voel in Stockholm, en er staan genoeg leuk dingen op het programma. Zo breng ik komend weekend een bezoek aan Uppsala, komt een afvaardiging van mijn jaarclub op bezoek, evenals mijn moeder, zus en vriendinnen, ga ik met de corridor op een cruise naar Helsinki en daarna nog een weekendje Göteborg (spreek uit: Jutteboerj). Soms is het leven wél eerlijk ;).