Het lab
Blijf op de hoogte en volg Ineke
11 November 2012 | Zweden, Stockholm
Alle gekheid op een stokje, ik snap dat het leuk is om te lezen over rare voorvallen, culturele uitstapjes, belevenissen tijdens een echte Zweedse ijshockey-wedstrijd of het verhaal van het restaurant waar álles (ja, ook het bier) met knoflook geserveerd werd, maar uiteindelijk ben ik hier natuurlijk maar voor 1 ding: mijn afstudeervak. Waarschijnlijk hetgeen waar ik het meest significante deel van mijn tijd en hersencapaciteit aan besteed, en wat een groot deel van mijn dagelijkse ritme bepaalt. Om deze redenen in het geheel niet onbelangrijk om jullie ook hiervan op de hoogte te houden, dus bij deze: een dag uit het dagelijkse wetenschappelijke leven op Stockholms Universitet.
Het lab ligt op exact 7 minuten naar beneden rollen (maak daar met sneeuw maar glibberen en glijden van) van mijn kamertje vandaan en kan beter beschreven worden als een veredelde bunker. Goed beveiligd als bunkers zijn, begint mijn dag pas na een x aantal slides van een pasje en een hoop codes die ingetikt moeten worden en die blijkbaar voor iedere deur anders moeten zijn. Een vervelende bijkomstigheid van bunkers die ik proefondervindelijk heb ondervonden is natuurlijk complete isolatie van alle contact met de buitenwereld. Eenmaal in het lab weigert mijn telefoon smsjes te verzenden dan wel te ontvangen, en van bellen is al helemaal geen sprake. Goed voor mijn afstudeervak, minder goed voor mijn sociaal leven.
Op mijn werkplek aangekomen en een kopje koffie later, is het tijd voor de dagelijkse mailupdate. Ervaring leert om simultaan Google Translate op te starten, want hoewel ik er een significant bedrag om durf te verwedden dat minstens de helft van de werknemers van het Wenner-Gren Instituut niet native Zweeds is, gaat de gemiddelde officiële mail-correspondentie netjes op zijn knäckebröds. Na een aantal keer uit pure luiheid deze mails genegeerd te hebben en vervolgens net op tijd (of net te laat) van mijn zweedse collega’s vernomen te hebben dat iedereen toch echt bij die presentatie aanwezig moest zijn, heb ik me voorgenomen Google Translate tot mijn beste vriend te benoemen, en de mails zowaar te lezen.
Door naar de wekelijkse seminar, waarin 1 van de PhD’s of postdoc’s zijn of haar onderzoek, resultaten, artikel of andere ongein presenteert. Tot mijn grote schrik gaat dit presenteren niet via het Wageningse model van presentator-laten-uitspreken-en-aan-het-eind-van-de-presentatie-je-opgespaarde-vragen-eruit-gooien. Hier in Stockholm word je midden in je verhaal, zin, woord of lettergreep abrupt onderbroken en krijg je ongegeneerd en genadeloos vragen en kritiek om je hoofd geslingerd waarvan je de helft later in je presentatie had kunnen beantwoorden als mensen je hadden laten uitpraten. Ik hou mijn hart vast en een doos tissues bij de hand wanneer het mijn tijd is in maart..
Tijd voor de lunch, het tijdstip van de dag waarop ik me ongetwijfeld het aller-aller-aller-Nederlandst voel. Nietsvermoedend grijp ik naar mijn bammetjes-met-pindakaas (ja, mijn Nederlandse collega was held genoeg om een pot Calvé aan me te doneren) terwijl om me heen tientallen plastic bakjes met complete maaltijden in de magnetron verdwijnen en een verdwaalde zweed zelfs vrolijk staat de kokkerellen achter het fornuis. De lunch is de hoofdmaaltijd in Zweden, en dan kom je er natuurlijk niet zo makkelijk vanaf met een Nederlands broodje met kaas. Uit het oogpunt van integratie (en tegen voedselverspilling) heb ik een compromis gevonden, plastic bakjes aangeschaft, en lunch ik tegenwoordig de helft van de week met overblijfselen van mijn avondeten van de vorige dag. De andere dagen geniet ik ondanks de walgende blikken nog steeds van mijn boterham met pindakaas. Ik blijf nu eenmaal Nederlander.
Na de rest van de werkdag door te brengen met lezen van literatuur, verwerken en analyseren van data, knuffelen met muizen, denken en leren, is het rond half 6 tijd voor de nodige ontspanning met alcoholische versnaperingen, en begeeft een wisselende groep PhD’s en ik zich naar Gröna Villa, de universiteitsbar voor scientists. Hoewel significant goedkoper dan een normaal biertje in Stockholm (een slordige 7 euri voor een flesje Heineken), is deze bar nog steeds niet goedkoop te noemen, en is mijn portemonnee bij deze uitspattingen niet mijn beste vriend. Gelukkig brengt werken in een lab waar met allerlei chemicaliën geklooid wordt en alles aan het eind van de dag grondig schoongemaakt moet worden een groot voordeel met zich mee: flessen vol ethanol. Mijn PhD-matties (en overigens de professors zelf ook) smokkelen regelmatig een flesje mee in hun binnenzak, om het daarna uiterst zorgvuldig te verdunnen met cola, sinas, water of noem maar op. Goedkoop en doeltreffend, zou ik het omschrijven.
Ondertussen bliept mijn telefoon vrolijk van de smsjes die de hele dag ergens in het luchtledige hebben rondgezweefd en zich nu –buiten de bunker- eindelijk een weg naar mijn telefoon kunnen banen.
Gelukkig, ik heb naast een 40-uur durende werkweek ook nog een sociaal leven :)
Het lab ligt op exact 7 minuten naar beneden rollen (maak daar met sneeuw maar glibberen en glijden van) van mijn kamertje vandaan en kan beter beschreven worden als een veredelde bunker. Goed beveiligd als bunkers zijn, begint mijn dag pas na een x aantal slides van een pasje en een hoop codes die ingetikt moeten worden en die blijkbaar voor iedere deur anders moeten zijn. Een vervelende bijkomstigheid van bunkers die ik proefondervindelijk heb ondervonden is natuurlijk complete isolatie van alle contact met de buitenwereld. Eenmaal in het lab weigert mijn telefoon smsjes te verzenden dan wel te ontvangen, en van bellen is al helemaal geen sprake. Goed voor mijn afstudeervak, minder goed voor mijn sociaal leven.
Op mijn werkplek aangekomen en een kopje koffie later, is het tijd voor de dagelijkse mailupdate. Ervaring leert om simultaan Google Translate op te starten, want hoewel ik er een significant bedrag om durf te verwedden dat minstens de helft van de werknemers van het Wenner-Gren Instituut niet native Zweeds is, gaat de gemiddelde officiële mail-correspondentie netjes op zijn knäckebröds. Na een aantal keer uit pure luiheid deze mails genegeerd te hebben en vervolgens net op tijd (of net te laat) van mijn zweedse collega’s vernomen te hebben dat iedereen toch echt bij die presentatie aanwezig moest zijn, heb ik me voorgenomen Google Translate tot mijn beste vriend te benoemen, en de mails zowaar te lezen.
Door naar de wekelijkse seminar, waarin 1 van de PhD’s of postdoc’s zijn of haar onderzoek, resultaten, artikel of andere ongein presenteert. Tot mijn grote schrik gaat dit presenteren niet via het Wageningse model van presentator-laten-uitspreken-en-aan-het-eind-van-de-presentatie-je-opgespaarde-vragen-eruit-gooien. Hier in Stockholm word je midden in je verhaal, zin, woord of lettergreep abrupt onderbroken en krijg je ongegeneerd en genadeloos vragen en kritiek om je hoofd geslingerd waarvan je de helft later in je presentatie had kunnen beantwoorden als mensen je hadden laten uitpraten. Ik hou mijn hart vast en een doos tissues bij de hand wanneer het mijn tijd is in maart..
Tijd voor de lunch, het tijdstip van de dag waarop ik me ongetwijfeld het aller-aller-aller-Nederlandst voel. Nietsvermoedend grijp ik naar mijn bammetjes-met-pindakaas (ja, mijn Nederlandse collega was held genoeg om een pot Calvé aan me te doneren) terwijl om me heen tientallen plastic bakjes met complete maaltijden in de magnetron verdwijnen en een verdwaalde zweed zelfs vrolijk staat de kokkerellen achter het fornuis. De lunch is de hoofdmaaltijd in Zweden, en dan kom je er natuurlijk niet zo makkelijk vanaf met een Nederlands broodje met kaas. Uit het oogpunt van integratie (en tegen voedselverspilling) heb ik een compromis gevonden, plastic bakjes aangeschaft, en lunch ik tegenwoordig de helft van de week met overblijfselen van mijn avondeten van de vorige dag. De andere dagen geniet ik ondanks de walgende blikken nog steeds van mijn boterham met pindakaas. Ik blijf nu eenmaal Nederlander.
Na de rest van de werkdag door te brengen met lezen van literatuur, verwerken en analyseren van data, knuffelen met muizen, denken en leren, is het rond half 6 tijd voor de nodige ontspanning met alcoholische versnaperingen, en begeeft een wisselende groep PhD’s en ik zich naar Gröna Villa, de universiteitsbar voor scientists. Hoewel significant goedkoper dan een normaal biertje in Stockholm (een slordige 7 euri voor een flesje Heineken), is deze bar nog steeds niet goedkoop te noemen, en is mijn portemonnee bij deze uitspattingen niet mijn beste vriend. Gelukkig brengt werken in een lab waar met allerlei chemicaliën geklooid wordt en alles aan het eind van de dag grondig schoongemaakt moet worden een groot voordeel met zich mee: flessen vol ethanol. Mijn PhD-matties (en overigens de professors zelf ook) smokkelen regelmatig een flesje mee in hun binnenzak, om het daarna uiterst zorgvuldig te verdunnen met cola, sinas, water of noem maar op. Goedkoop en doeltreffend, zou ik het omschrijven.
Ondertussen bliept mijn telefoon vrolijk van de smsjes die de hele dag ergens in het luchtledige hebben rondgezweefd en zich nu –buiten de bunker- eindelijk een weg naar mijn telefoon kunnen banen.
Gelukkig, ik heb naast een 40-uur durende werkweek ook nog een sociaal leven :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
