San Francisco - de clichés

Het wordt tegenwoordig steeds moeilijker om zonder vooroordelen op reis te gaan. Internet, reisprogramma’s, familie en vrienden weten allemaal wel wat te vertellen over het land van bestemming. In het geval van de VS komt daar nog bij dat de gemiddelde film, het gemiddelde lied en het gemiddelde televisieprogramma een kijk geven in het dagelijks leven van de gemiddelde Amerikaan. Met dit in mijn achterhoofd heb ik zo onbevooroordeeld mogelijk nu bijna twee weken rondgelopen in San Francisco om tot de schokkende, teleurstellende, maar ook enigszins hilarische conclusie te komen: alle clichés over Amerika zijn waar.

Het begon al op vliegveld Philadelphia, waar ik enige uren wachtend op mijn vertraagde vliegtuig heb doorgebracht. Gelukkig was het simpel amusement te vinden: met een kopje Starbucks koffie op een stoeltje heb ik me kostelijk vermaakt het voorbij lopende volk te analyseren. Want, cliché numero 1: sommige Amerikanen zijn dik. En dan niet Europees, gezellig dik, maar echt echt heel erg superdeluxe dik. Het is fascinerend en zorgwekkend tegelijkertijd. Waren ze niet dik, dan leken ze zo uit een rapvideo weggewandeld, inclusief laaghangende broeken, petjes en gouden kettingen. Ik heb mezelf minstens 5 keer moeten overtuigen dat het geheel niet logisch zou zijn dat 50cent, Snoop Dogg (sorry, Snoop Lion) of Timbaland zonder beveiliging op een vliegveld zouden rondslenteren. Er waren in ieder geval genoeg look-a-likes van de partij.

Enigszins van de cultuurshock bekomen en opgelucht over het feit dat ik geen mega-Amerikaan naast me had in het vliegtuig, kwam ik 8 uur later aan op San Francisco International Airport. Hier wordt een wonderbaarlijk systeem gehanteerd waarbij passagiers die worden opgehaald langs een weg moeten gaan staan waar je vervolgens op goed geluk uit de langsrijdende auto’s jouw lift moet spotten, moet hopen dat jouw lift jou spot en vervolgens je leven moet wagen om tussen de rijdende auto’s je koffer en jezelf in de auto te krijgen. Cliché numero 2: Amerikanen hebben GROTE auto’s. Nooit van mijn leven heb ik zoveel patserigheid al glimmend achter elkaar voorbij zien rijden, het liefst met raampjes open om een dreunende bas ten gehore te brengen. Gelukkig kwam mijn lift in een oude, afgeragde jeep aanzetten. Je zou zeggen dat ze iets te compenseren hebben…

Twee dagen later was ik enigszins van de jetlag bekomen, en klaar voor de first day at the office. Een paar uur later was ik de ontdekking van twee clichés rijker. Numero 3: Amerikanen zijn paranoïde. Alsof het invullen van een biljoen biljard papieren om een visum te krijgen nog niet genoeg is, lag er een stapel aan papierwerk voor me klaar in het lab om ingevuld te worden. Uiteraard moesten deze papieren op 3 verschillende locaties verspreid over heel San Francisco in een bepaalde volgorde worden ingeleverd. Met alle goede wil van de wereld kon ik mezelf er na formulier 10 niet meer toe zetten precies te lezen waar ik mijn handtekening voor zette, dus het is goed mogelijk dat ik met eigen toestemming mijn ziel aan de duivel verkocht heb. Ik hou jullie op de hoogte. Vervolgens stond er een heel scala aan online cursussen die ik moest volgen en waar ik voor moest slagen om in het lab te mogen werken voor me klaar, want het zou zomaar kunnen dat ik na 6 jaar studeren niet weet hoe ik met vloeibare stikstof om moet gaan.

Afijn, inmiddels ben ik officieel “Junior Specialist’’ aan het Kajimura lab te UCSF en mag ik zowaar in het lab werken. Door naar cliche numero 4: Amerikanen zijn workaholics. De afgelopen 2 weken heb ik iedere dag minimaal van 9 tot 7 gewerkt (overigens met veel plezier) en geen enkele dag was ik de eerste die binnenkwam of de laatste die wegging. Toen ik zaterdag en zondag om 12 uur binnen kwam geslenterd om mijn cellen te verzorgen stonden mijn collega’s zich alweer volop uit de naad te werken. Er is me medegedeeld dat het een opgave wordt om 2 dagen vrij te krijgen om met paps en Thérese rond te touren, fouten en inefficiëntie niet op prijs gesteld worden en de baas iedere vrouw in het lab al eens aan het huilen heeft gemaakt. Ik huiver en bibber…

Gelukkig is het gezelliger dan het klinkt: het werk is leuk, de collega’s zijn aardig, mijn baas heeft vorige week een welkomstlunch voor me georganiseerd, en elke vrijdagmiddag hebben alle labs samen een happy hour (ja, dat betekent gratis bier). Daarbij gelijk cliché numero 5: bij Amerikaanse feesten horen rode bekers. Geloof het of niet, ik was nog geen seconde op zoek naar bier of ik stond met een red solo cup in mijn hand. Ik heb de rest van de avond al gniffelend en nippend aan mijn bekertje doorgebracht.

Een ander voor mij welbekend Amerikaanse gebruiksvoorwerp is de bruine papieren tas waar de Amerikanen hun groceries in vervoeren. In talloze Hollywood-films loopt mevrouw X over straat met haar groceries, waarop haar bruine, papieren tas scheurt, alle groceries op de grond vallen, charmante meneer Y te hulp schiet en de twee nog lang en gelukkig leven. Dit cliché: bijna waar. Ook ik loop met de bruine tassen over straat, ook mijn tassen scheuren (tot 2 keer aan toe), ook al mijn groceries rollen over de straat, maar natuurlijk is charmante meneer Y in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb mijn les inmiddels geleerd en vervoer schaamteloos mijn boodschappen in een zelf-meegebrachte plastic tas, dan maar geen charmante meneer Y.

Hoe erg de gelijkenissen tussen het beeld geschetst in Amerikaanse films en real-life Amerika ook mogen zijn, het is stiekem hilarisch, en er is nog genoeg te ontdekken en te doen. Op het programma staat een trip naar Angel Island, een uitje met het hele Diabetes Centrum naar Santa Cruz, verhuizen en (hopelijk) een paar dagen rondtouren met paps e Thérese. En natuurlijk veel, heel veel werken ;)!



PS: ik ben (nog steeds) niet in het bezit van een camera, maar hopelijk zo snel mogelijk wel, aangezien San Francisco te mooi is om geen foto's te maken!