Melbourne

De laatste dagen in Melbourne, Australie zit er bijna op. Over 4 dagen (dinsdag 31 januari om 12.20pm) vlieg ik naar de volgende bestemming: Nieuw Zeeland. Hoewel ik stiekem niet weg wil uit Australie, omdat ik een bijzonder goede tijd heb in Melbourne, kan ik het met een gerust hart afsluiten, wetende dat ik de afgelopen 3 weken alle typisch australische dingen die ik nog niet gedaan had gedaan heb.

Het begon in Melbourne in de wijk Parkville, waar ik op de vloer kon crashen van de Amerikaan die we ontmoet hadden in Adelaide. Het huis was een soort van miniscule studentenflat, en in het trotse bezit van een kat. En niet zomaar een kat: een kat met 1 oog. Nu weet iedereen die enigzins bekend is met mijn brein dat ik niet de grootste dierenliefhebber op deze planeet ben, maar ik kon enige sympathie toch niet onderdrukken toen ik deze kat door het huis zag waggelen, al tegen stoelen en tafels aanbotsend omdat hij geen diepte kan zien. Mijn mening veranderde echter snel toen ik op een ochtend wakker werd en tot mijn schrik recht in de roze, lege holte staarde waar een oog had moeten zitten, en het andere –werkende- kattenoog mij aanstaarde. Ik had 5 seconden nodig om te bedenken dat ik niet in een horrorfilm beland was, en daarna heb ik de kat vriendelijk de kamer uit geveegd. De volgende dagen heb ik het doorgaans voor elkaar gekregen om me in een andere ruimte in huis dan te kat te bevinden (al dan niet naar wil van de kat), maar het bleef een lugubere bedoening.

Ondertussen raakte ik al aardig ingeburgerd in Melbourne. Ik wist alle belangrijke tramlijnen en waar ze naartoe gingen en met een Vanilla of Chai Latte vers van de coffeeshop (ja, hier verkopen ze er daadwerkelijk koffie) kon ik zonder verdwalen (en zonder kaart!) recht op mijn doel aflopen. Nu moet ik toegeven dat dat misschien niet zo’n prestatie is als het lijkt, omdat Melbourne een stad van het type rechte-lijnen-met-een-liniaal-getrokken is, maar aangezien ik zelfs in een dierentuin kan verdwalen, kan ik een beetje trots niet onderdrukken. Deze stratenkennis was niet in de laatste plek omdat ik bijna gelijk na aankomst als een gek door Melbourne heb rondgesjeest, om in alles wat ook maar enigzins op een hostel leek advertenties voor de verkoop van Bob op te hangen.
Naast dit serieuze gedeelte ook bijzonder veel lol gehad met het ontdekken van Melbourne en wat de stad allemaal te bieden heeft. Samen met de 2 duitsers (Gina en Tobi) waarmee ik de laatste roadtrip ondernomen had, een duitse (Donata) die ik in Noosa had ontmoet en de amerikaan en canadees (Craig en Alex) heb ik de Victoria Market -waar iedere woensdag een nightmarket vol lekkere hapjes en drankjes is- diverse barren en clubs, The National Gallery of Victoria –prachtige schilderijen!- en de wijk St. Kilda -voorzien van een strand en een markt met allemaal nutteloze prullaria- onveilig gemaakt.
Daarbij heb ik mezelf via het laatstgenoemde, namelijk rondslenteren door St. Kilda, ook verzekerd van roem in Japan. Nietsvermoedend zat ik te chillen en kletsen in een park, toen er 3 japanners gewapend met fotocamera en 10 paar schoenen op onze groep afliepen. Bleek dat ze op missie waren om hun schoenenmerk te verkopen door middel van fotoshoots waarin ‘de normale mens’ in plaats van ultradunne supermodellen hun schoenen showen. Of ik mee wilde werken. Pardon? Na ze uitgelegd te hebben dat ik waarschijnlijk toch echt de minst fotogenieke persoon was die zich uberhaupt in dit park bevond en het meer een verspilling van hun tijd en filmrol zou zijn en 4875290387 excuses later (but the shoes look really small, I think my feet are way too big for them, I don’t want to break them!), lieten de japanners zich niet uit het veld slaan en werd ik in een paar schoenen gehesen die ik werkelijk nooit zou dragen. Wat ongemakkelijke poses en zuchtende Japanners later (ik had ze gewaarschuwd!), zat het erop, en tot mijn vreugde drukte Japanner 1 me de schoenen in de hand met de woorden: “you can keep them!” (waarschijnlijk alleen maar om de pijn van mijn afgang wat te verzachten). Hoewel ik de schoenen waarschijnlijk nooit zou dragen en mijn backpack zo uit zijn voegen barst dat ik ze nooit mee zou kunnen nemen naar Nederland, was het een aangename verassing, als student en backpacker is alles immers beter als het gratis is. Ik ben benieuwd door hoeveel fans ik opgewacht word, mocht ik in de nabije toekomst voet zetten op Japanse bodem...

Inmiddels begon mijn zorgeloze leven in Melbourne andere vormen aan te nemen. Bob was blijkbaar niet zo geliefd bij de Melbournse backpackers, en ik realizeerde me dat het tijd was om het appartement van de amerikaan maar eens te verlaten, omdat ik de afgelopen 8 dagen al zijn privacy had opgeslokt. Oplossing voor probleem 1: nogmaals een rondje Melbourne langs alle hostels doen, opnieuw de advertentie ophangen, ditmaal met een flink gereduceerde prijs. Oplossing voor probleem 2: Met uitgaan een australier tegen het lijf lopen die toevallig een kamer in zijn apartement wil verhuren. Aangezien ik maar voor 10 dagen een kamer nodig had, en Donata voor 3 maanden, kon zij de kamer huren, en was ik meer dan welkom om de eerste week met haar de huur te delen.
Zo gezegd zo gedaan, en een paar dagen later verhuisde ik naar de wijk Ashburton en verruilde ik de eenogige kat voor een bijzonder lieve hond en 2 weliswaar wietverslaafde (de dampen in Amsterdam zijn er niks bij), maar bijzondere aardige australische jongens. De volgende dagen waren een aaneenschakeling van alles wat typisch australisch is. Van didgeridoo-concerten tot een dag op de Australian Open waar we Baghdatis 4 rackets hebben zien slopen, het was er allemaal. Daarbij vond ik tot mijn grote vreugde het boek Down Under van Bill Bryson in hun boekenkast: een must-read voor iedereen die naar Australie gaat, maar eigenlijk misschien nog leuker als je er al geweest bent, om je eigen mening met die van meneer Bryson te vergelijken. Omdat ik nog maar 6 dagen te gaan had in Australie, was ik (en ben nog steeds) als een malle aan het lezen.
Daarbij zijn mijn kersverse roommates grote aanhangers van de sport cricket (zoals de rest van Melbourne). Om niet onbeleefd te zijn, heb ik een poging gewaagd het te begrijpen, maar naar 2 dagen gaf ik het op. In de eerste plek kan ik er niet bij dat 1 wedstrijd 5 dagen duurt. Juist, 5 dagen. De spelers lopen op random momenten van het veld af voor lunchbreak, koffiepauze, avondeten of nachtrust, om daarna de wedstrijd rustig weer te hervatten. Ten tweede vraag ik me ¾ van de tijd af wat de spelers uberhaupt doen. Er is er 1 die de bal gooit, een andere die een poging doet tot slaan, en de rest van de spelers slentert over het veld en is meer bezig met een cursus zonnebaden voor gevorderden dan het vangen van de bal. De umpire hangt relaxed onderuit in zijn stoel te tukken en ook het publiek is niet echt geinteresseerd. Echt, ik heb het geprobeerd, maar dit is toch echt niet mijn sport.
Geef mij dan maar Australian Rules Football, wat erop neerkomt dat er eigenlijk geen regels zijn, wat weer vaak uitloopt op een grote vechtpartij op het veld. Ook niet erg sportief, maar in ieder geval nog enigzins spannend om naar te kijken.

Inmiddels aanbelandt op 26 januari, een nationale feestdag genaamd “Australia Day”, ofwel, hoe sommige Aussies het liefkozend noemen “invasion day”. De dag waarop gevierd wordt dat in 1788 de eerste vloot met gevangene waar Engeland graag vanaf wou aan land kwam in Australie (in Sydney om precies te zijn), om te beginnen met het gevecht tegen de Aboriginals. Kort gezegd: het was het begin van de westerlingen in Australie, onder engelse heerschappij (of dat nou goed of slecht was laat ik maar in het midden..). Deze dag wordt, zoals alle feestdagen in Australie, gevierd met bbq’s en veel alcohol. Wij begaven ons naar de wijk Fitzroy om in de Edinburgh Gardens neer te ploffen met een kartonnetje Goon, een idee dat zo’n 5000 andere mensen ook hadden. Het was een bijzonder geslaagde en gezellige dag.

Inmiddels is het leven in Melbourne weer uitermate relaxed. Ik heb een (goedkope!) plek om te slapen totdat ik naar Nieuw Zeeland vlieg, 3 fantastische roommates + te lieve hond (Ja, ik denk dat ik van een kattenpersoon in een hondenpersoon ben getransformeerd na de 1-oogige-horrorshow), en *tromgeroffel*: Bob heeft een nieuwe eigenaar! Hij is nu in de handen van een amerikaanse, die uitermate van hem gecharmeerd was. Nadat een vriend van haar die mechanic is hem gediagnostiseerd heeft en gezond heeft verklaard (terwijl ik er met zwetende handjes naast stond), wou ze hem maar wat graag hebben en heb ik hem voor $1100,- verkocht!

Nu nog 4 dagen om zorgeloos in Melbourne door te brengen, mijn boek uit te lezen en afscheid te nemen. Op naar Nieuw-Zeeland!