Christchurch, Kaikoura, Blenheim

Ik moet het bekennen, ik heb een kleine traan gelaten in het vliegtuig van Melbourne op weg naar Christchurch. Niet omdat ik sip was om naar Nieuw Zeeland te gaan, maar wel omdat ik sip was Australie te verlaten. Vijf maanden door een prachtig, belachelijk groot en belachelijk dodelijk land, en nog heb ik het gevoel nog niet eens een kwart gezien te hebben, wat hoogstwaarschijnlijk ook overeenkomt met de werkelijkheid. Daarbij was Melbourne ook bijzonder goed, en de enige rede die ik kan bedenken om niet acuut te emigreren (afgezien van het feit dat ik er nooit het visum voor zou krijgen) is dat het belachelijk ver weg van de rest van de wereld is. In ieder geval ben ik nog lang niet klaar met Australie, maar voor nu was het tijd om dag te zeggen.

Na een wat verwarde en nerveuze check-in op het vliegveld (het eerste omdat er op echt Australische wijze nergens bordjes naar de goede balies stonden, het tweede omdat ik er bang voor was dat ze erachter zouden komen dat ik én nooit de tol betaald heb die je blijkbaar moet betalen om over de Harbour Bridge te rijden (ja, ik ben geflitst), én de nummerborden van Bob die ik eigenlijk in had moeten leveren het land uit aan het smokkelen was) belandde ik in het goede vliegtuig, en was ik op weg naar Christchurch. In het vliegtuig onderging ik de rare gewaarwording dat alle avonturen en ontmoetingen van de afgelopen 5 maanden van realiteit in 1 klap omgebouwd werden tot herinneringen; een gevoel waar ik niet op voorbereid was en waar ik niet heel vrolijk van werd.
Mijn enigszins slechte stemming verdween na ongeveer 2 uur in het vliegtuig, toen Nieuw Zeeland in zicht kwam. Van bovenaf kon ik massale bergketens, gletsjers en rivieren bewonderen, die enige tijd later plaats maakten voor languitgestrekte, platte, eindeloze landbouwgrond, absoluut prachtig. Christchurch naderend probeerde ik tekens van de aardbevingen te spotten, maar tot mijn verbazing stonden alle huizen overeind en ook de wegen leken onaangetast.
Aangekomen op het vliegveld stonden me weer allerlei ingewikkelde procedures te wachten, omdat ik op de vraag of ik de afgelopen 30 dagen door een bos had gewandeld ‘yes’ had geantwoord (duh…). Door de X-ray scanner met mijn backpack dus, maar gelukkig was Shane gezond verklaard en hoefde ik niet zijn hele inhoud tentoon te spreiden (fieuw voor de nummerborden). Een innige omhelzing met Marlies en Kara (een vriendin die Marlies in Dunedin heeft ontmoet) – mijn reisgenootjes voor de komende maand – later, waren we op weg naar het hostel.
Al snel werd me duidelijk dat ik in Nieuw Zeeland niet bang hoefde te zijn voor dodelijke spinnen, slangen of planten, maar dat er een heel ander gevaar op de loer lag; namelijk instortingsgevaar.
Hartje Christchurch was, zoals me beloofd was, een redelijk grote puinhoop, en ook ons hostel zat vol met scheuren en barsten. De aardbevingen hebben maar al te goed hun sporen achter gelaten, en nog steeds zijn er dagelijks trillingen. De volgende dag gingen we op pad naar Christchurch centrum, dat we nooit bereikt hebben, omdat het omgeven was door een wirwar van hekken. Bovendien was er ook niet veel te zien geweest als we het al zouden kunnen bereiken, omdat alle gebouwen gesloten waren dan wel in puin lagen. De verlaten restaurants waarin nog borden met etensresten op de tafels stonden, gaven het de indruk van een spookstad. Om de stad nog enigszins draaiende te houden, is er een ‘containerstraat’ ontworpen, waar containers dienstdoen als winkels, café’s etc etc, wat er nog verassend leuk uitzag. Indrukwekkend om te zien allemaal, maar niet een stad om lang te blijven. Een noemenswaardig hoogtepunt was wel dat we al gelijk onze Lord of the Rings portie in Nieuw Zeeland hebben gehad, nadat we in het hostel per ongeluk aan de praat raakten met een man die blijkbaar de kostuums voor de films ontwierp. Dit was de creator van de Orks in hoogsteigen persoon. Nee, we hebben geen handtekening gevraagd, maar een eervolle vermelding in de volgende film waar hij de kostuums voor ontwerpt.

Ondertussen was 2 februari aangebroken, mijn 23ste verjaardag en de uitgelezen kans om mijn souvenir van deze reis op te halen. Op naar de tattooshop dus, en 40 pijnlijke (ja, het deed pijn) minuten later zou mijn voet voor altijd verrijkt zijn met 3 kersenbloesems, naar mijn eigen ontwerp en tekening. Voor de diepere betekenis erachter kunnen jullie vanaf 3 maart altijd bij mij terecht. Wat pijnlijk geloop en een autorit later kwamen we aan in Kaikoura, een charmant dorpje ten noorden van Christchurch. Om mijn verjaardag te vieren namen Marlies en Kara me mee uit eten, waarna we ons tussen de locals begaven voor deelname aan een pubquiz en een pet wonnen met het zingen van het Wilhelmus. Het was een goeie verjaardag.

De volgende dag was het tijd voor een ontdekkingstocht in de vorm van een wandeling rond het peninsula waar Kaikoura is gebouwd. Een wandeling die volgens zowel de Lonely Planet als de bordjes langs de weg 2 uur in beslag zou nemen, maar ons 7 uur heeft gekost, omdat we onderweg afgeleid werden door cappuccino en koekjes, octopussen, zeesterren (die je mocht aaien!), crayfishen, seals, schaapscheren, harige honden etc etc. Moe maar voldaan keerden we terug naar de camping, om de volgende dag via een prachtige route door te rijden naar Blenheim, waar ik op het moment vertoef.
Eerlijk is eerlijk, Nieuw Zeeland is prachtig, en er liggen nog veel mooie dingen in het verschiet (waaronder gletsjer wandelen, wijn proeven en pannekoek bergen), maar daarbij kost het ook wat tijd om af te kicken van Australie. Je kunt spinnen hier met je blote hand doodslaan, als je een mooie bloem ziet kun je er nog aan ruiken ook, op ieder moment kun je een plons in de oceaan nemen zonder een stinger tegen te komen, de afstanden zijn een stuk kleiner, er springen geen kangoeroes langs je auto, de mensen spreken six uit als sex, ik kan op ieder random moment nederlands spreken in plaats van engels en bovenal: ik reis niet meer alleen. Maar geef me een paar dagen, en de Kiwi in mij verdringt vast de Aussie.