De Grote Opruiming

Daar zit ik dan.
De inhoud van mijn eens zo knusse kamertje is langzaam maar zeker verplaatst naar het washok (misschien wordt het ook eens tijd om mijn huisgenoten in te lichten dat ze het komend halfjaar wat minder ruimte dan normaal hebben om hun was op te hangen) en wat er overblijft zijn akelig lege Billy’s en Sven’s, en een muur die stiekem toch wel bijna fluorescerend wit is zonder posters en andere versiersels. De Grote Opruiming is zo goed als afgerond -afgezien van mijn computer, spullen die ik mee ga nemen en spullen waarvan ik nog steeds twijfel of mijn tas groot genoeg gaat zijn om ze mee te kunnen nemen-, het aantal spullen dat ik in mijn bezit heb is gehalveerd, mijn kamer is klaar voor Het Grote Vertrek; maar het ging niet zonder slag of stoot.

Vastbesloten om De Grote Opruiming zijn naam eer aan te doen en vol goede moede begon ik de inhoud van mijn Ikea (en af en toe niet-Ikea) meubilair volledig uit te pluizen. Geen hoekje of gaatje bleef onopgeruimd, geen map of klapper bleef ongeopend en alle overbodige en overtollige zaken gingen zonder pardon de prullenbak in, om nooit meer een voet te zetten in mijn Billy’s en Sven’s. Wat ik in mijn enthousiasme echter even over het hoofd had gezien, was dat sommige dingen in hoekjes, gaatjes, mapjes of klappers zijn gestopt met een reden, te weten dat je ze eigenlijk liever nooit meer zou tegenkomen, en ze alleen af en toe bewust tevoorschijn haalt puur om je zin in een stevig potje janken te bevredigen. Daar ik niet zo vaak zin kan vinden om bewust een stevig potje te gaan zitten janken, waren sommige relikwieën inmiddels uit mijn geheugen verbannen, dus bij ontmoeting met relikwie numero 1 begon zich een brok in mijn keel te vormen. Relikwie numero 2 zorgde voor prikkende ogen, en tegen de tijd dat ik bij relikwie numero 3 was aangekomen, waren de sluizen geopend en de tissues aangesleept. Dit had tot gevolg dat De Grote Opruiming ongeveer 5 keer meer tijd in beslag heeft genomen dan gepland, omdat ik bij ieder hoekje, gaatje, mapje of klappertje óf de moed moest vinden om me er überhaupt te wagen, óf na opruiming een half uur snikkend voor me uit heb zitten staren om het relikwie daarna maar weer diep weg te stoppen in een hoekje, gaatje, mapje of klappertje.

Na drie dagen snotteren en als emotioneel wrak mijn huisgenoten lastig gevallen te hebben is het dan toch gelukt en zijn de laatste voorbereidingen voor Het Grote Vertrek getroffen. Benodigdheden zijn verzameld, verzekeringen afgesloten, documenten geprint, mensen en instanties ingelicht, zin gemaakt. Het enige wat nog rest is afscheid nemen van familie, vrienden, collega’s, bekenden, vage bekenden, nog vagere bekenden etc. etc. Gelukkig kan ik met opgeheven hoofd naar mijn afscheidsfeest, wetende dat als De Grote Opruiming al 5 keer meer tijd in beslag nam dan gepland, ik over 5 dagen nog steeds gewoon snotterend in de kroeg in Wageningen zit :).