Bundaberg

Er zijn weinig plaatsen waar ik doorheen ben gereisd en meteen al wist dat ik er nooit meer zou terug keren: Bundaberg is 1 van die plaatsen.
Toegegeven: op het eerste gezicht ziet het eruit als een mooie stad. Schoon, goedverzorgd, zelfs wat gebouwen die een beetje cultuur uitstralen (wat je niet veel tegenkomt in Australie), en (niet onbelangrijk) thuisstad van Bundaberg rum. Dat vriendelijke aanzicht verandert echter snel door twee factoren: 1. je bent backpacker 2. je bent op zoek naar een baan.
Het eerste hostel waar ik belandde was Cellblock backpackers, wat zijn naam dankt aan het feit dat het een oude gevangenis is (ja, je slaapt bijna letterlijk in een cel). Het duurde niet lang voordat ik doorhad hoe het werkte: de baas van het hostel heeft alle contact met de boerderijen en regelt alle banen, en als je als backpacker een fatsoenlijke baan wil, moet je maar je best doen om zijn ass te kissen. Op naar de baas dus om wat asskissing te doen en te informeren naar werk. Hoewel hij me verzekerde dat er binnen 5 dagen werk voor me zou zijn, kon hij niet vertellen wat, hoe en waar, en had ik al snel door dat hij totaal uit zijn nek kletste en vooral uit was op mijn centjes om zijn (overpriced) hostel te financieren.
Omdat ik geen zin had om de komende zes weken lang de ass te moeten kissen van een 50-jarige gefrustreerde afzetter, besloot ik de volgende dag het heft in eigen handen te nemen en alle farms in de omgeving waarvan ik een nummer kon vinden op internet af te bellen, met de vraag of ze plukkers nodig. Zonder succes. Dan maar plan B: langs alle hostels gaan in Bundaberg met de vraag of ze werk hadden asap. Met succes.
Zo belandde ik in Bundaberg Backpackers, waar ik na mijn eerste conversatie met de baas al doorhad dat deze zo mogelijk nog gefrustreerder, nog huicheliger en nog meer eikel was dan Meneer Cellblock. Binnen 3 minuten had hij me medegedeeld 'that I was wasting his time and should go because he had better things to do', simpelweg omdat ik 5 minuten de tijd vroeg om na te denken over zijn aanbod om de volgende dag aan de slag te gaan in een courgette boerderij, omdat ik ook nog een ander aanbod had. Ik besloot me niet uit het veld te laten slaan en na wat telefoontjes stapte ik zijn kantoor binnen met een 'let's do it!'. Vervolgens kwam er een wervelwind van allerlei regels in en om het hostel op me af (werktijden, de plek waar je je werkschoenen moest dumpen, tijden om beddegoed te wassen, dagen om huur te betalen, belastingformulieren om in te vullen, tijden waarop De Lijst opgehangen werd waarop te zien was waar je de volgende dag moest werken etc etc. met als belangrijkste: geen alchohol in en om het hostel). Een beetje beduusd na dit relaas ging ik op zoek naar mijn kamer en kwam ik erachter wat het enige leuke is aan Bundaberg: de andere backpackers. Zoals algemeen bekend is, is niks beter voor groepsvorming dan een gezamelijke vijand, en die gezamelijke vijand was in dit geval Eugene, zoals de baas heette. Al snel had ik door hoe het er in het hostel aan toe ging, en dat alle regels eigenlijk tot 6 uur golden, wanneer De Lijst werd opgehangen en De Baas naar huis ging. Binnen no time werden biertjes geopend, de pakken Goon (een soort wijn gemaakt van noten, vis, ei en melk, vanwege de prijs zeer populair onder backpackers. Helaas is het net zo vies als het klinkt)onder bedden vandaan geplukt en de gitaren aangesleept. Al drinkend werden er verschillende anti-Eugene hits geproduceerd. Om een kleine impressie te geven: op de melodie van Lucy in the sky with diamonds, Eugene in the sky with our rent.
Ondertussen had iedereen op De Lijst gekeken en was er grote hilariteit ontstaan over het feit dat ik was ingedeeld op de farm Gunda Blue Shed, wat blijkbaar de hel op aarde was. Een jongen die er werkte wist me te vertellen dat ik vooral niet moest praten, niet om me heen moest kijken, en alleen zo snel mogelijk courgettes moest sorteren. Bovendien bleek er een granny te zijn die de duivel herself was en die hij er al maanden van verdacht op zijn ziel uit te zijn.
Je kunt je voorstellen dat ik de volgende dag met enigzins trillende benen in het busje zat dat ons naar de farm bracht. Daar aangekomen besloot ik om maar vooral niet gezellig te doen, en niks tegen ook maar iemand van de boerderij te zeggen, er werd me overigens ook niks gevraagd (je zou denken dat je toch op zijn minst wel de naam van je werknemer wil weten...). Terwijl we zaten te wachten op de courgettes verscheen ze: de granny. Toegegeven: ze had een bochel en je kon niet zien waar haar neushaar ophield en haar snor begon, maar afgezien van dat nam ze in ieder geval de tijd om te vragen waar ik vandaan kwam en om me uit te leggen hoe de courgettes gesorteerd moesten worden. De volgende 4 uur heb ik als een malle courgettes gesorteerd, zonder praten, zonder lachen, zonder om me heen te kijken, wat blijkbaar beviel bij de boer (niet dat ze er ook maar iets van zei), want de volgende dag mocht ik zowaar terugkomen (ongeveer 80% van de backpackers in het hostel was na 1 dag ontslagen op die farm). De dagen daarna heb ik per dag ongeveer 3 uur courgettes gesorteerd (wat per week neer komt op net genoeg geld om de belachelijk hoge huur van het hostel te betalen), al boerin en granny ontwijkend.
Ondertussen toch ook maar op zoek naar een andere baan, aangezien ik toch vooral wou werken om zelf geld te verdienen en niet om de zakken te vullen van een huicelachtig vijftigjarig mannetje. Via Gumtree (een soort australische marktplaats) reageerde ik op wat oproepen, waarvan ik voor een sollicitatiegesprek in een koffiebar in Coolum Beach werd uitgenodigd. Op mijn vrije dag dus een uurtje of 4 rijden, waarna ik 5 minuten later weer buiten de koffiebar stond, omdat de bubbels in het schuim van de melk die ik had gemaakt te groot waren. Bijzonder hard balend dus weer 4 uur terug in de auto, terug naar het sorteren van courgettes en terug naar Eugene en de granny.
Omdat ik wel genoeg had van alle mislukte pogingen tot het zoeken van werk in Australie, begon ik al langzaam te berusten in mijn lot als courgette-sorteerder, toen ik de volgende dag een smsje kreeg van de baas van de koffiebar, dat hij wel een baan voor me had als serveerster en smoothie maker, 30+ uur per week, en ik kon asap beginnen.
Dag Eugene, dag courgettes, dag granny, (helaas) dag backpackers en dag Bundaberg. Het was leuk, maar nooit meer.